Οφέλη του cloud computing

Κίνδυνοι του Cloud Computing

Βέλτιστες πρακτικές για το Cloud Computing

Εν κατακλείδι, το cloud computing προσφέρει μια σειρά πλεονεκτημάτων που μπορούν να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις να βελτιώσουν τις λειτουργίες τους και να μειώσουν το κόστος. Ωστόσο, οι επιχειρήσεις πρέπει επίσης να γνωρίζουν τους κινδύνους του cloud computing και να λαμβάνουν μέτρα για τη διαχείρισή τους.

 
 
Βήμα 1: Επιλέξτε τον κατάλληλο εξοπλισμό δικτύου

 
Βήμα 2: Διαμορφώστε τις συσκευές δικτύου σας

 
Βήμα 3: Ασφαλίστε το ασύρματο δίκτυό σας

 
Βήμα 4: Εφαρμογή ελέγχων πρόσβασης

 
Βήμα 5: Παρακολουθήστε το δίκτυό σας

 
Εν κατακλείδι:

Η δημιουργία ενός ασφαλούς δικτύου για τη μικρή επιχείρησή σας είναι απαραίτητη για την προστασία των ευαίσθητων δεδομένων σας, των εμπιστευτικών πληροφοριών και της συνολικής παραγωγικότητας. Ακολουθώντας τα βήματα που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο, μπορείτε να διασφαλίσετε ότι το δίκτυό σας είναι ασφαλές, αξιόπιστο και βελτιστοποιημένο για τις ανάγκες της επιχείρησής σας.

Μην ξεχνάτε να επιλέγετε τον κατάλληλο εξοπλισμό δικτύου, να ρυθμίζετε σωστά τις συσκευές σας, να ασφαλίζετε το ασύρματο δίκτυό σας, να εφαρμόζετε ελέγχους πρόσβασης και να παρακολουθείτε το δίκτυό σας για τυχόν ύποπτη δραστηριότητα. Με αυτές τις βέλτιστες πρακτικές, μπορείτε να δημιουργήσετε ένα ασφαλές δίκτυο που θα βοηθήσει τη μικρή επιχείρησή σας να ευδοκιμήσει στη σημερινή ψηφιακή εποχή.

Το IPv4 και το IPv6 είναι δύο εκδόσεις του Πρωτοκόλλου Διαδικτύου (IP) που χρησιμοποιούνται για την αναγνώριση των συσκευών σε ένα δίκτυο και επιτρέπουν τη μετάδοση δεδομένων από τη μία συσκευή στην άλλη. Το IPv4 χρησιμοποιείται από τις πρώτες ημέρες του διαδικτύου, αλλά με την αύξηση του αριθμού των συνδεδεμένων συσκευών, κατέστη αναγκαία η υιοθέτηση μιας νεότερης έκδοσης, του IPv6, η οποία προσφέρει πολύ μεγαλύτερο χώρο διευθύνσεων και βελτιωμένα χαρακτηριστικά ασφαλείας. Σε αυτό το άρθρο, θα διερευνήσουμε τις διαφορές μεταξύ του IPv4 και του IPv6, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας της ανάπτυξής τους, των βασικών χαρακτηριστικών του καθενός, καθώς και των πλεονεκτημάτων και των προκλήσεων της μετάβασης στο IPv6.

Διαφορές μεταξύ IPv4 και IPv6

Ακολουθούν οι κύριες διαφορές μεταξύ IPv4 και IPv6:

• Χώρος διευθύνσεων: Το IPv4 έχει χώρο διευθύνσεων 32 bit, ο οποίος επιτρέπει το πολύ 4,3 δισεκατομμύρια μοναδικές διευθύνσεις. Αντίθετα, το IPv6 διαθέτει χώρο διευθύνσεων 128 bit, επιτρέποντας έναν σχεδόν απεριόριστο αριθμό μοναδικών διευθύνσεων.
• Μορφή διεύθυνσης: Οι διευθύνσεις IPv4 γράφονται σε δεκαδική σημειογραφία με τελείες (π.χ. 192.168.0.1), ενώ οι διευθύνσεις IPv6 γράφονται σε δεκαεξαδική μορφή και χωρίζονται με άνω και κάτω τελεία (π.χ. 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334).
• Μορφή επικεφαλίδας: Η μορφή της επικεφαλίδας του IPv6 είναι απλοποιημένη σε σύγκριση με το IPv4, γεγονός που επιτρέπει ταχύτερη επεξεργασία και βελτιωμένη απόδοση δρομολόγησης.
• Ασφάλεια: Το IPv6 περιλαμβάνει ενσωματωμένα χαρακτηριστικά ασφαλείας, όπως το IPsec, το οποίο παρέχει κρυπτογράφηση και έλεγχο ταυτότητας για τα δεδομένα IP.
• Αυτόματη διαμόρφωση: Το IPv6 διαθέτει ένα χαρακτηριστικό που ονομάζεται Stateless Address Autoconfiguration (SLAAC), το οποίο επιτρέπει στις συσκευές να διαμορφώνουν αυτόματα τις δικές τους διευθύνσεις IP.
• Πολυεκπομπή: Το IPv6 έχει βελτιωμένη υποστήριξη για την πολυεκπομπή, η οποία επιτρέπει τη μετάδοση δεδομένων σε πολλούς προορισμούς ταυτόχρονα.
• Μετάβαση: Η μετάβαση από το IPv4 στο IPv6 είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, καθώς απαιτεί την αναβάθμιση όλων των συσκευών δικτύου, των εφαρμογών και των υπηρεσιών για την υποστήριξη του νέου πρωτοκόλλου.

Η ιστορία του IPv4 και του IPv6 μπορεί να αναχθεί στις πρώτες ημέρες του διαδικτύου.

Το IPv4 εισήχθη για πρώτη φορά το 1981 και έγινε το κύριο πρωτόκολλο που χρησιμοποιείται για τη μετάδοση δεδομένων στο διαδίκτυο. Σχεδιάστηκε για την υποστήριξη ενός μικρού δικτύου υπολογιστών και δεν προοριζόταν ποτέ για χρήση σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο, καθώς το διαδίκτυο αναπτυσσόταν, η ζήτηση για μοναδικές διευθύνσεις IP αυξήθηκε, με αποτέλεσμα να εξαντληθεί ο χώρος διευθύνσεων IPv4.

Ως απάντηση σε αυτό το πρόβλημα, η ανάπτυξη του IPv6 ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990. Το IPv6 σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς του IPv4, συμπεριλαμβανομένου του περιορισμένου χώρου διευθύνσεών του, και για να παρέχει μια βάση για την ανάπτυξη του διαδικτύου στο μέλλον. Τυποποιήθηκε από την Ομάδα Εργασίας Τεχνολογίας Διαδικτύου (IETF) το 1998, αλλά χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να υπάρξει ευρεία υιοθέτηση.

Σήμερα, το IPv6 υιοθετείται σταδιακά από οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, καθώς αναβαθμίζουν τα δίκτυά τους για να υποστηρίξουν το νέο πρωτόκολλο. Η μετάβαση από το IPv4 στο IPv6 αναμένεται να διαρκέσει αρκετά χρόνια, καθώς απαιτεί σημαντική επένδυση χρόνου και πόρων. Παρά τις προκλήσεις, η μετάβαση είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί ότι το διαδίκτυο μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται και να υποστηρίζει τον αυξανόμενο αριθμό συνδεδεμένων συσκευών.

Ακολουθούν ορισμένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της χρήσης του IPv6:

• Μεγαλύτερος χώρος διευθύνσεων: Αυτό εξαλείφει την ανάγκη για μετάφραση διευθύνσεων δικτύου (NAT) και παρέχει σε κάθε συσκευή μια μοναδική διεύθυνση IP.
• Βελτιωμένη ασφάλεια: Το IPv6 περιλαμβάνει ενσωματωμένα χαρακτηριστικά ασφαλείας, όπως το IPsec, το οποίο παρέχει κρυπτογράφηση και έλεγχο ταυτότητας για τα δεδομένα IP, καθιστώντας το πιο ασφαλές από το IPv4.
• Αυτόματη διαμόρφωση: Το IPv6 διαθέτει ένα χαρακτηριστικό που ονομάζεται Stateless Address Autoconfiguration (SLAAC), το οποίο επιτρέπει στις συσκευές να διαμορφώνουν αυτόματα τις δικές τους διευθύνσεις IP, απλοποιώντας τη διαμόρφωση του δικτύου.
• Απλοποιημένη μορφή επικεφαλίδας: Η μορφή της επικεφαλίδας του IPv6 είναι απλοποιημένη σε σύγκριση με το IPv4, γεγονός που επιτρέπει ταχύτερη επεξεργασία και βελτιωμένη απόδοση δρομολόγησης.
• Καλύτερη υποστήριξη για την πολυεκπομπή: Το IPv6 διαθέτει βελτιωμένη υποστήριξη για την πολυεκπομπή, η οποία επιτρέπει τη μετάδοση δεδομένων σε πολλούς προορισμούς ταυτόχρονα, μειώνοντας την επιβάρυνση του δικτύου.
• Αποτελεσματική δρομολόγηση: Το IPv6 υποστηρίζει ιεραρχική δρομολόγηση, η οποία επιτρέπει την αποτελεσματικότερη δρομολόγηση και την ταχύτερη μετάδοση δεδομένων.
• Διαλειτουργικότητα: Το IPv6 έχει σχεδιαστεί ώστε να είναι διαλειτουργικό με το IPv4, επιτρέποντας την ομαλή μετάβαση από το ένα πρωτόκολλο στο άλλο.
• Μελλοντική προστασία: Το IPv6 παρέχει τα θεμέλια για την ανάπτυξη του διαδικτύου στο μέλλον, διασφαλίζοντας ότι μπορεί να υποστηρίξει τον αυξανόμενο αριθμό συνδεδεμένων συσκευών και υπηρεσιών.

Το μοντέλο "μηδενικής εμπιστοσύνης" έχει γίνει σύνθημα στην κοινότητα της ασφάλειας. Αλλά τι σημαίνει και γιατί πρέπει να το υιοθετήσετε;

Τι είναι το μοντέλο μηδενικής εμπιστοσύνης (zero trust model)

Όταν εμπιστεύεστε όλη την κυκλοφορία, δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε τίποτα. Το μοντέλο μηδενικής εμπιστοσύνης υποθέτει ότι όλη η κυκλοφορία του δικτύου είναι αναξιόπιστη και πρέπει να ελέγχεται και να παρακολουθείται αυστηρά. Απαιτεί από τους οργανισμούς να συλλέγουν περισσότερα δεδομένα σχετικά με τους χρήστες και τις συσκευές, ώστε να διασφαλίζουν ότι είναι εξουσιοδοτημένοι πριν αποκτήσουν πρόσβαση σε πόρους των δικτύων ή των εφαρμογών τους.

Σε ένα περιβάλλον μηδενικής εμπιστοσύνης, όλες οι συσκευές, οι χρήστες και τα δίκτυα αντιμετωπίζονται ως δυνητικά εχθρικά και απαιτείται να περνούν από αυστηρές διαδικασίες ελέγχου ταυτότητας και εξουσιοδότησης πριν τους επιτραπεί η πρόσβαση σε πόρους ή υπηρεσίες στην περίμετρο του δικτύου. Αυτό σημαίνει ότι αντί να βασίζονται σε κωδικούς πρόσβασης μίας χρήσης (OTP) που παράγονται από έξυπνες κάρτες ή μάρκες που εκδίδονται από κεντρικούς διακομιστές (όπως το RADIUS), τα τελικά σημεία, όπως οι διακομιστές, πρέπει να ανταλλάσσουν πιστοποιητικά με τελικά σημεία όπως τα smartphones ή τα tablets πριν τους χορηγήσουν πρόσβαση στην αξιόπιστη ζώνη.

Η μηδενική εμπιστοσύνη είναι ένα μοντέλο ασφάλειας που υποθέτει ότι όλη η κυκλοφορία δικτύου, τόσο εντός όσο και εκτός ενός οργανισμού, είναι αναξιόπιστη και θα πρέπει να ελέγχεται και να παρακολουθείται αυστηρά. Σε ένα περιβάλλον μηδενικής εμπιστοσύνης, όλες οι συσκευές, οι χρήστες και τα δίκτυα αντιμετωπίζονται ως δυνητικά εχθρικά και απαιτείται να περνούν από αυστηρές διαδικασίες ελέγχου ταυτότητας και εξουσιοδότησης πριν τους χορηγηθεί πρόσβαση σε πόρους.

Γιατί μηδενική εμπιστοσύνη;

• Η μηδενική εμπιστοσύνη αυξάνει την ασφάλεια και μειώνει τον κίνδυνο.
• Βελτιώνει την εμπειρία του χρήστη.
• Μειώνει την πολυπλοκότητα, γεγονός που διευκολύνει τη συμμόρφωση με τους κανονισμούς.
• Απαιτεί μια θεμελιώδη αλλαγή νοοτροπίας, αλλά τα θετικά αποτελέσματα υπερτερούν κατά πολύ των αρχικών προκλήσεων που μπορεί να αντιμετωπίσετε κατά την προσαρμογή στη μηδενική εμπιστοσύνη.
• Για την επιτυχία απαιτείται επίσης ένα στέρεο σχέδιο ασφάλειας και ένα προσεκτικό σχέδιο επέκτασης, καθώς και πόροι που αφιερώνονται στην εκπαίδευση των χρηστών σχετικά με τον τρόπο υιοθέτησης των αρχών μηδενικής εμπιστοσύνης και τηρήσεώς τους με συνέπεια σε όλα τα δίκτυα και τις πλατφόρμες με τις οποίες αλληλεπιδρούν.

Πώς να εφαρμόσετε το μοντέλο μηδενικής εμπιστοσύνης

Για να εφαρμόσετε την ασφάλεια μηδενικής εμπιστοσύνης, πρέπει να προσδιορίσετε και να ταξινομήσετε όλους τους χρήστες, τις συσκευές και τα δίκτυα. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε μια λύση ενιαίας σύνδεσης με δυναμικό έλεγχο πρόσβασης για την επιβολή λεπτομερών πολιτικών πρόσβασης με βάση τα προνόμια των χρηστών. Η τμηματοποίηση του δικτύου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επιβολή των πολιτικών ασφαλείας του δικτύου σε διαφορετικά υποδίκτυα ή τομείς χρησιμοποιώντας VLAN ή τείχη προστασίας.

Προκλήσεις, ζητήματα και κίνδυνοι μηδενικής εμπιστοσύνης

Κατ' αρχάς, αξίζει να επισημάνουμε ότι η μηδενική εμπιστοσύνη δεν είναι μια λύση "ενός μεγέθους για όλους". Είναι πολύπλοκη και απαιτεί πολύ σχεδιασμό και μπορεί να μην είναι η κατάλληλη λύση για τον οργανισμό σας.

Τούτου λεχθέντος, ακολουθούν ορισμένες προκλήσεις που πρέπει να έχετε κατά νου όταν εξετάζετε αν η μηδενική εμπιστοσύνη είναι κατάλληλη για εσάς:

• Οι ομάδες ασφαλείας θα πρέπει να εφαρμόσουν νέες πολιτικές και διαδικασίες για την επιβολή αυτού του μοντέλου. Υπάρχουν πολλές εκτιμήσεις που πρέπει να γίνουν κατά την εφαρμογή της μηδενικής εμπιστοσύνης, όπως
• Τα απαιτούμενα αρχιτεκτονικά στοιχεία (π.χ. τείχη προστασίας, διακομιστές μεσολάβησης)
• Πώς αυτά τα στοιχεία αλληλεπιδρούν με τα υπάρχοντα συστήματα
• Πώς θα διαχειριστείτε τις λίστες ελέγχου πρόσβασης (ACL) μεταξύ των δικτύων

Η μηδενική εμπιστοσύνη μπορεί να συμβάλει στη μείωση του κινδύνου, αλλά είναι ένα πολύπλοκο πλαίσιο που απαιτεί ένα σταθερό σχέδιο για την ανάπτυξή του και απαιτεί αφοσιωμένους πόρους.

Η μηδενική εμπιστοσύνη μπορεί να συμβάλει στη μείωση του κινδύνου, αλλά είναι ένα πολύπλοκο πλαίσιο που απαιτεί ένα σταθερό σχέδιο για την ανάπτυξη και απαιτεί αφοσιωμένους πόρους. Η μηδενική εμπιστοσύνη είναι ένα μοντέλο ασφάλειας που υποθέτει ότι όλη η κυκλοφορία δικτύου, τόσο εντός όσο και εκτός ενός οργανισμού, δεν είναι αξιόπιστη και θα πρέπει να ελέγχεται και να παρακολουθείται αυστηρά.

Για την αποτελεσματική εφαρμογή της μηδενικής εμπιστοσύνης, πρέπει να αλλάξετε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεστε για τη λειτουργία του δικτύου σας. Πρέπει να μεταβείτε από ένα περιβάλλον όπου οι χρήστες έχουν πρόσβαση στις εφαρμογές μέσω των ονομάτων χρήστη και των κωδικών πρόσβασης σε ένα περιβάλλον όπου οι λογαριασμοί χρηστών δημιουργούνται δυναμικά κατά παραγγελία όταν αποκτούν πρόσβαση σε μια εφαρμογή. Αυτό καταργεί την έννοια των προνομιούχων λογαριασμών, επειδή οποιοσδήποτε χρήστης μπορεί να δημιουργήσει έναν από αυτούς τους προσωρινούς λογαριασμούς "υπηρεσιών" ανά πάσα στιγμή, πιστοποιώντας τον εαυτό του με τη δική του συσκευή ή το δικό του token, προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση σε υπηρεσίες της εταιρικής υποδομής (όπως εφαρμογές SaaS).

Συμπέρασμα

Το μοντέλο μηδενικής εμπιστοσύνης προσφέρει έναν καλό τρόπο προστασίας από επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, αλλά δεν είναι η κατάλληλη λύση για κάθε οργανισμό. Το πιο σημαντικό είναι να γνωρίζετε πού βρίσκονται οι αδυναμίες σας και στη συνέχεια να βρείτε τη σωστή λύση για αυτές.